We zijn weer aan een nieuw hoofdstuk begonnen in een verhaal waar de generaties na ons nog over zullen praten.
Het is zwaar en wordt zwaarder voor veel mensen. Juist dan is het de kunst om je energie (je frequentie) hoog te houden.
Collectief zwanger
Wereldwijd, collectief zijn we ‘zwanger’. Zwanger van een nieuwe wereld, een wereld waar het goed toeven is voor iedereen.
Zoals veel vrouwen uit ervaring weten is een zwangerschap lang niet altijd gemakkelijk en gaat de bevalling gepaard met pijn. Tegelijkertijd is het bijzonder en speciaal om zwanger te zijn en nieuw leven in de wereld te zetten.
Mixed feelings
Het is er allebei; de pijn en het ongemak en het verlangen naar en verheugen op het nieuwe.
Iedere zwangerschap heeft tijd nodig. In het begin zie je niets maar je kunt het al wel voelen. Na verloop van tijd wordt het zichtbaar voor iedereen.
Zo ook met deze collectieve zwangerschap. Iedereen zit anders in dit proces. Een zwangerschap met complicaties. Om het vol te houden helpt het om je te omringen met inspirerende mensen. Maar bijvoorbeeld ook door het lezen of luisteren naar inspirerende teksten.
Deze eenvoudige en briljante tekst van Toon Hermans is daar een voorbeeld van. “Bij dát soort mensen wil ik horen”, mensen die vallen en vallen en vallen en OPSTAAN. Mensen die bijdragen aan de nieuwe wereld.
Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.
Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.
Die mensen moeten er zijn.
Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonika spelen.
Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.
Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.
Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen
Bij dat soort mensen wil ik horen
Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven
Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
ik hou van jou
Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten
Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooiigheid
Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin
Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
i love you in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN
Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR
en DOOR
~Toon Hermans~
